Rozdział 3

*Oczami Gabrielli*
Wszystkie lekcje minęły nareszcie. Wzięłam potrzebne książki z szafki i ruszyłam w stronę domu. Miałam dziwne uczucie, że ktoś za mną idzie, ale jak się odwracałam to nikogo nie było, no coż pewnie mi się wydaje
*Ozami Ross'a*
Nie no ta myśl o tym jak "potraktowałem tą dziewczynę nie daje mi spokoju c jest dziwne, bo z reguły dziewczyny mnie nie obchodzą w sensie nie latam za nimi jak płaczą, albo coś, ale z Gabriellą jest inaczej, postanowiłem za nią pójść, ale tak aby mnie nie zobaczyła
*Oczami Gabrilli*
Wreszcie doszłam do domu
-Hej mamo
-Cześć Gabriello
-Za ile będzie tata już się nie mogę doczekać, ma mnie dzisiaj zabrać do siebie i mamy pojechać na "Muzykalja" pamiętasz? To jest ten wielki koncert co jest raz na pół roku- cieszyłam się, że spędzę trochę czasu z tatą i jeszcze w takim miejscu na "Muzykalia" często przychodzą córki z którymś z rodziców, lub synowie to jest świetne miejsce, wiem bo raz tam byłam z tatą jak miałam 6 lat do tej pory to pamiętam
-Em....Gabriello tata dzwonił i powiedział...powiedział, że nie da rady cię dzisiaj zabrać na te muzykalia i nie może przyjechać-Moja mina posmutniała i zbierało mi się na łzy, ale starałam się tego nie pokazywać
-Aha, a wiesz może czemu?-zapytałam smętnie i obojętnie
-Więc...tata chyba kogoś poznał
-CO?! Znaczy aha trudno się mówi idę do siebie -odpowiedziałam, odwróciłam się i pobiegłam do pokoju. Zaczęłam płakać, tata odwołał już nasze spotkanie 4 razy z rzędu, bo podobno kogoś poznał nie wierze w to. Myślałam tak i płakałam, kiedy usłyszałam głos mamy z dołu
-Gabriella, kochanie masz gościa!!!-wołała, a ja już miałam nadzieje że to mój tata, a więc szybko zbiegłam ze schodów, niestety spotkało mnie rozczarowanie i zdziwienie
-A to ty-powiedziałam widząc Ross'a w moich drzwiach
-To może ja was zostawie. Gabriella ja masz zamiar gdzieś wyjść to masz wrócić do godziny 22:00-odparła moja mama i poszła do salonu
-Posłuchaj mnie czubie, po pierwsze czego chcesz, po drugie skąd wiesz gdzie mieszkam, po trzecie mam nadzieje że pamiętasz jak mam na imię-powiedziałam słucho i szorstko
-Em...miłe przywitanie i przyszedłem przeprosić, wiem gdzie mieszkasz bo szedłem za tobą i wiem jak masz na imię Gabriello
-Hoho zaskakująca przemiana 
-Możemy się przejść proszę
-Okej, niech ci będzie-odparłam i wyszłam razem z blondynem, kierowaliśmy się w stronę parku i wreszcie doszliśmy
-Posłuchaj Gabriella chcę cię przeprosić naprawdę nie chciałem ci zrobić przykrości ja się wygłupiałem i droczyłem z tobą
-Okej, nie ma sprawy, ale czemu nagle taka przemiana
-Widziałem jak płakałaś po tej sytuacji
-Aha-odparłam cicho i usiadłam na ławce
-Wiesz jak nie chcesz to nie mów, ale czemu tak zareagowałaś-odparł i usiadł koło mnie, sama nie wiem czemu, ale "otworzyłam" się przed nim
-Moi rodzice są 6 lat po rozwodzie. Mieszkam jak już widziałeś z mamą, ale moi rodzice rozstali się kulturalnie i jest "dobrze" na początku było mi źle z tym wszystkim i przykro z czasem przeszło, ale pamiętam jak zawsze kiedy moi rodzice byli jeszcze razem to powtarzali mi-tu zacięłam się i łzy zaczęły mi spływać po policzkach, po chwili mówiłam dalej- powtarzali mi "Pamiętaj Gabrysiu zawsze wszyscy będziemy razem", albo "Gabrysiu zawsze masz wsparcie we mnie i w mamie", tata też czasem mówił do mnie  Gabi na dobranoc też zawsze było " Śpij dobrze Gabrysiu", kiedy się rozeszli dostałam zraze do tych zdrobnień bo oni mnie przecież okłamywali tymi tekstami-łzy cały czas mi leciały- Do tego mój tata chyba sobie kogoś znalazł, dzisiaj miał się ze mną spotkać i mieliśmy jechać na "Muzykalja", ale on już czwarty raz z rzędu odwołał spotkanie-mówiłam, a chłopak cały czas przyglądał mi się uważnie i słuchał. Po czym.........






Siemka i jest rozdział :)
Jak wam się podoba? :)
Komentujcie <3
To jest dla mnie bardzo ważne :)